Wanneer je in de zorg werkt (dokter, verpleegkundige etc) heb je veel verantwoordelijkheden. Een ziek persoon wordt soms makkelijk genezen of er wordt veel moeite gedaan om het leven van de patiënt te redden. Meestal gaat dit allemaal wel goed… denken we. Ook medici zijn niet perfect.
Souvenirtje
Dawn Charles kreeg een medische diagnose waar bijna iedereen voor vreest, een tumor. Een tumor van ongeveer 6,5Kg in zijn buik om precies te zijn. Om de tumor te verwijderen moest er een spoedoperatie plaatsvinden en deze operatie vond plaats in het Medisch Centrum aan de Universiteit van Washington. De arts in kwestie verstond zijn vak goed wanneer het op het verwijderen van tumoren aankwam maar jammer genoeg was de arts ook wat vergeetachtig. Na het thuiskomen van de operatie ervoer Dawn grote pijn rond het abdominale gebied, wat te verwachten is na het verwijderen van een dermate grote tumor. Hij meldde deze pijn wel in het ziekenhuis maar had het gevoel dat het normaal was in zijn situatie. Toch had Dawn ook het gevoel dat er iets niet helemaal in orde was, hij had al een aantal keer uren lang op de grond gelegen schreeuwend van de pijn. Dawn ondervond ook problemen tijdens het reizen, de metaal detectoren gaven een signaal af maar niets werd gevonden. Dawn wist dat er iets niet klopte aan zijn pijn en ging naar zijn huisarts. Na een kleine röntgenfoto bleek dat Dawn een 33cm lange metalen plaat in zijn buikholte had. Deze plaat wordt door artsen gebruikt om het te opereren gebied open te houden. De vergeetachtige arts had dit grote object gemist en per ongeluk in de patiënt genaaid. Het ziekenhuis betaalde Dawn voor deze fout minimaal $100.000. Echter was dit niet de eerste keer dat dit ongeluk voorkwam, Dawn was de 4e persoon die een metalen plaat ingenaaid kreeg in het zelfde ziekenhuis.
Lees ook: Medische doorbraak in behandeling hersenziektes
Transplantatiefout
Het Mexicaans meisje Jessica had op erg jonge leeftijd een aandoening die haar langzamerhand aan het doden was. De ouders van het meisje namen de beslissing om Jessica koste wat het koste medische hulp te verlenen en het leven van het meisje te redden. De longen en het hart van het meisje waren erg beschadigd door de ziekte en konden elk moment worden uitgeschakeld. Het grootste probleem was het ontbreken van een arts die haar kon helpen (in haar eigen land). Op de een of andere manier is het gelukt om het meisje mee te smokkelen naar de Verenigde Staten waar zij allen verbleven in een vrachtwagencontainer. Zonder dat het gezin andere bekenden in de Verenigde Staten hadden stelden zij een fonds op voor Jessica. Door middel van donaties kreeg het gezin het voor elkaar om genoeg geld te sparen voor een hart en dubbele longtransplantatie. De operatie was succesvol, de nieuwe organen van Jessica konden al zelf goed functioneren. Net voordat de artsen besloten Jessica dicht te hechten kwam het schokkende telefoontje binnen. Jessica behoorde tot bloedgroep O maar de organen die Jessica had gekregen waren van bloedgroep A. Het lichaam van Jessica was dus bezig om antilichamen aan te maken, om de nieuwe organen te vernietigen. Hiermee waren niet alleen de getransplanteerde organen beschadigd maar ook het leven van Jessica stond op het spel. De artsen kregen met spoed de benodigde organen in de juiste bloedgroep en voerden een tweede transplantatie uit. Na de tweede transplantatie viel Jessica in coma en liep ernstige schade aan het brein op waardoor ze na een aantal dagen toch overleed. De familie en het ziekenhuis zijn met een geldbedrag tot een akkoord gekomen, maar hoeveel dat precies was werd door geen van beide partijen bekend gemaakt.
Narcoseproblemen
Sureman, een bewoner van de Verenigde Staten had ernstige pijnen rond het abdominale gebied. Hij werd door de lokale artsen ingepland voor een operatie om te onderzoeken wat deze pijnen veroorzaakte. Sureman werd voor de operatie onder narcose gebracht en bij de narcose hoort een verlammend middel zodat zijn spieren niet zouden kunnen samentrekken tijdens de operatie. Nu zijn spieren verlamd waren en Sureman niet kon bewegen begonnen de artsen de operatie en sneden hem open. De arts begon het grote zoekwerk en bij dit zoekwerk hoort het verplaatsen van ingewanden en organen, want anders zie je niks. Alles bleek volgens plan te verlopen, echter was deze operatie alles behalve goed. De arts had Sureman een verlammende drug toegediend maar was vergeten hem onder narcose te brengen. Sureman, die dus niet in staat was om te bewegen of wat te zeggen door de verlamming tijdens de operatie was wel helemaal wakker en voelde elke kleine beweging die de arts maakte. Elke kleine verschuiving veroorzaakte bij Sureman ernstige pijn maar er was niets dat hij er tegen kon doen, want doordat hij verlamd was kon hij niet praten en niet bewegen. Deze operatie zonder narcose had erg grote gevolgen voor het leven van Sureman. De ervaring was zo heftig dat hij er nachtmerries aan overhield en geestelijk erg achteruit ging. Het ziekenhuis gaf wel toe dat zij een foutje gemaakt hadden maar hadden geen idee hoe de geestelijke problemen van Sureman behandeld konden worden. De problemen van Sureman bleven toenemen, hij werd paranoïde en hij kreeg het gevoel dat mensen om hem heen van plan waren hem levend te begraven. Ook betwijfelde hij of zijn eigen geheugen wel klopte. Sureman kon na de operatie niet alleen gelaten worden, wat toch af en toe wel eens gebeurde en tijdens één van deze momenten schoot Sureman zich door het hoofd. Experts beweren dat er jaarlijks duizenden mensen te maken hebben met het wakker zijn tijdens een narcose. Een mens kan fouten maken toch?
