Je zou door al het superhelden-geweld in de bioscopen bijna vergeten dat er in Nederland en België ook elke maand geweldige strips worden uitgebracht. Er worden misschien geen blockbuster-films van uitgebracht zoals The Avengers of Ant-Man, maar dat neemt niet weg dat strips bekend staan om hun prachtige tekeningen en goed uitgewerkte verhalen, waar vele comic books nog wat van kunnen leren. We helpen de Nederlandse en Belgische industrie graag, en daarom nemen we eens een kijkje wat er de afgelopen maand zoal is verschenen in de winkels.
De nieuwe avonturen van Rik Ringers 1: R.I.P., Rik!
Ik ben opgegroeid met de strips van Rik Ringers, geschreven door de bekende scenario-schrijver André-Paul Duchâteau en getekend door Tibet. De strip-reeks ging over een misdaadverslaggever genaamd Rik Ringers, die in allerlei spannende avonturen verzeild raakte en de mysteries die hij voorgeschoteld kreeg oploste. Na 78 delen laste Lombard (de uitgeverij) een hiatus in nadat tekenaar Tibet was overleden, en met R.I.P., Rik! keert de serie terug. Het nieuwe deel werd geschreven door Zidrou en getekend door van Liemt, en is zo’n succes dat de samenwerking voortgezet gaat worden. Maar hoe is de strip nou eigenlijk?
Ik kan je gelijk geruststellen: zoals vanouds. De prachtige gedetailleerde tekeningen van van Liemt doen je geregeld je adem inhouden terwijl je alles in je op probeert te nemen, en Zidrou doet het schrijfwerk van Duchâteau eer aan. In het strip-album wordt Rik geconfronteerd met zijn aartsvijand, de Kameleon, die het uiterlijk van Rik overgenomen heeft. Het is duidelijk dat de Kameleon op wraak zint, en dat hij er niet voor schuwt om Rik’s onwetende vrienden te grazen te nemen. De strip leest als een spannende tv-serie weg, en voor je het weet ben je bij de bevredigende conclusie van het verhaal, dat absoluut naar meer smaakt! Daarom wil ik de voorspelbaarheid van het verhaal en de ietwat ouderwetse tekenstijl graag vergeven, want juist deze strip laat zien wat de kracht is van Europese strips.
Zidrou & Van Liemt
Le Lombard/Softcover/56P/€ 7,50
ISBN: 9789055818907
Amoras 1-4
geforceerd taalgebruik
Na honderden Suske en Wiske albums was het tijd voor wat nieuws, een modern jasje voor de gevierde personages waar generaties mee opgroeiden. Dat moderne jasje heet Amoras, een rauwe en volwassen stripreeks die met veel trots aangekondigd werd door Standaard Uitgeverij. Niet iedereen reageerde even goed op het nieuws; de opmerkingen dat dit het erfgoed van Willy Vandersteen zou aantasten waren niet van de lucht, en de diehard fans waren zeer sceptisch. Nu, alweer twee jaar later, zijn we alweer toe aan het vijfde deel van Amoras. Ik sloot me een aantal uren op met alle delen, om zo eens goed een mening te kunnen vormen over de controversiële serie. De meesten van jullie zullen wel met de synopsis bekend zijn: Suske en Wiske reizen met de tijdmachine naar de toekomst, en belanden op het bekende Amoras, het eiland dat vaker voorkomt in de strips van Suske & Wiske. Dit zijn echter niet de brave personages en het vredige eiland die je maar al te goed kent uit je jeugd. Nee, in Amoras zijn Suske en Wiske twee grofgebekte pubers die niet terugdeinzen voor geweld en harde maatregelen. Waar ik dat in J.ROM eerder ‘overdone’ vond, vind ik het in Amoras goed toegepast. Zo stelde ik me vroeger Suske en Wiske voor als oudere tieners, en het past perfect bij deze nieuwe generatie.
De tekeningen zijn modern en enorm gedetailleerd, en meer dan eens betrapte ik mezelf dat ik naar de prachtige landschappen van tekenaar Charel Cambré zat te staren. Aan het begin moet je er even aan wennen dat het niet de vrij ‘simpele’ tekenstijl is van de klassieke strip-albums, maar na enkele pagina’s zit je er helemaal in! Het enige waar ik mezelf soms aan ergerde waren de valkuilen waar J.ROM continu het slachtoffer van werd: het grove taalgebruik voelt soms ietwat geforceerd aan, wat jammer is gezien scenarioschrijver Marc Legendre juist verder zo goed de balans weet te vinden tussen de klassieke Suske en Wiske die we allemaal kennen, en hoe stripboeken anno 2015 nou eenmaal eruitzien en geschreven worden. De sceptici mogen dan ook een andere strip gaan vinden om over te zeuren: Amoras is het perfecte voorbeeld van hoe je ouderwetse personages en avonturen in een prachtig modern jasje kunt steken.
J.ROM: Force of Gold
Iedereen kent wel Jerommeke, de goedaardige krachtpatser van weinig woorden uit de Suske & Wiske strips. Ook Standaard Uitgeverij gaat mee met haar tijd, en bracht vorig jaar en dit jaar naast de normale Suske & Wiske strips ook twee nieuwe reeksen uit die een nieuwe generatie moeten aanspreken: J.ROM en Amoras. Over Amoras lees je later meer, maar beide series pakken bekende personages die al decennia meegaan, en geven ze een complete make-over en een spannend en modern verhaal. J.ROM gaat zoals je al wel geraden zult hebben over Jerommeke, als een gouden superheld, “The Force of Gold”. Dat idee is niet nieuw: van 1962 tot 1982 gaf Standaard Uitgeverij een stripreeks uit over “De Gouden Stuntman”, een vrij onschuldige super-versie van Jerom. J.ROM is iets minder onschuldig, want al snel spatten de vloeken en grove uitspraken je om de oren. De stoere staal wordt bijgestaan door de overigens prachtige tekeningen van Romano Molenaar, en Bruno de Roover neemt het scenario van het drieluik voor zijn rekening.
We maken kennis met een J.ROM die er helemaal doorheenzit, nadat hij uitgestoten is door de samenleving vanwege een mislukte missie waarbij burgers om het leven kwamen. Nu moet hij tegen wil en dank zijn rol als gouden superheld weer opnemen wanneer een reeks aanslagen de hele wereld bedreigen. Ik zal eerlijk zijn: ik had dubbele gevoelens nadat ik de strips van J.ROM gelezen had. Aan de ene kant ben ik enorm blij met het feit dat Standaard Uitgeverij haar reeksen zo modern wilt maken, maar aan de andere kant wordt ik niet altijd even gelukkig van de uitwerking ervan. De kracht van de strips van Standaard Uitgeverij is normaliter dat de verhalen zo goed bedacht zijn, en dat de stijl die gebruikt wordt zo anders is dan de grootse Amerikaanse superhelden-comics van onder andere DC en Marvel. Met J.ROM raakt Standaard Uitgeverij een beetje die unieke positie kwijt, en leest het verhaal eerder weg als de zoveelste superhelden-comic dan als een zorgvuldig uitgewerkte strip. Niet dat een superhelden-comic per definitie slecht is, maar binnen dat genre weet J.ROM zich niet zo goed te onderscheiden en uit te verf te komen als bijvoorbeeld Amoras, de andere moderne reeks van Standaard Uitgeverij. Amoras weet het beste van twee werelden te combineren, waar J.ROM zijn eigen identiteit een beetje verliest. Vergis je niet; J.ROM is allesbehalve een slechte strip, en ik heb de albums met veel plezier gelezen, maar misschien was een geheel nieuw personage beter geweest.
Duizend en meer nachten 1
Oosterse sprookjes-personages als Sinbad, Aladdin en Ali Baba zullen je bekend in de oren klinken, mede dankzij verfilmingen van onder andere Disney. Desberg en Reculé pakken deze traditionele personages en brengen ze samen in een spannend verbond van een rijke handelaar uit Bagdad. Ze moeten namelijk welgeteld drie juwelen voor de rijke man zien te vinden, met een beloning die Aladdin en Sheherazade goed bevalt: een nacht met de mooiste vrouw ter wereld. Toen ik voor het eerst over deze strip las in een tijdschrift, werd ik afgeschrokken door het originele doch absurde idee achter deze strip.
Alle eerdergenoemde personages zijn namelijk zo totaal verschillend en hebben een al decennia-lang beschreven achtergrond dat het samenbrengen mij onmogelijk leek. Gelukkig wist het eerste deel mij het tegendeel te bewijzen, want Desberg en Reculé hebben het voor elkaar gekregen om een spannend verhaal te schrijven in een eigen stijl. Desberg liet zich niet beperken door de achtergrondverhalen van de personages, en weet daarom op ingenieuze wijze een twist te geven aan de personages die je al zo lang kent. Het tekenwerk van Reculé verdient een pluim, mede dankzij het toepasselijke kleurenpalet dat ervoor zorgt dat je echt het gevoel hebt dat je te maken hebt met een oosterse wereld. Het enige wat de strip soms belemmerde om fantastisch te zijn was de ongelukkige ‘pacing’, die op sommige momenten inconsequent was. Daarmee bedoel ik dat het tempo op vreemde momenten omhoog of omlaag ging, wat op mij soms een vervreemdend effect had. Laat je daardoor echter niet afschrikken, want Duizend en meer nachten 1 bewijst hoe origineel strips kunnen zijn, en ik kan niet wachten op het tweede deel.
