Het bloed van de Scythen is het derde deel van de Heroveringen-reeks van Miville-Deschènes en Runberg. Kunnen ze het ietwat matige tweede deel uit de serie goedmaken?
Het bloed van de Scythen
Het bloed van de Scythen is alweer het derde deel uit de Heroveringen-reeks, het historische stripverhaal dat wordt geschreven door de bekende scenaristen Miville-Deschènes en Runberg. Runberg ken je misschien wel van de (geniaal uitgewerkte) strip-versie van Stieg Larson’s Millennium. De tekeningen van Miville-Deschènes wisten eerder het verhaal van Millenium (toevallig zelfde titel) tot leven te wekken, de middeleeuwse strip van Richard D. Nolane. We zijn dus bij het derde deel van Heroveringen aanbeland, een reeks die ik tot nu toe met veel plezier gevolgd heb. Het tweede deel kon wel wat meer spanning gebruiken om boven de middelmaat uit te stijgen, maar dit derde deel maakt alles helemaal goed. De onvrede en onrust groeit bij de Sarmatische Krijgsters, die de hoofdrol spelen in Heroveringen. Nosia overleed in het vorige deel, en daarnaast hebben ze ook andere pijnlijke verliezen geleden. Het zit hen dwars dat die verliezen vermeden hadden kunnen worden, wat hen steekt. Ook blijkt niet iedereen helemaal zuiver op de graat te zijn, waardoor dit derde deel weer die spanning krijgt waar het tweede deel om verlegen zat.
Ik zal verder niet al te veel verklappen over het verhaal, maar het staat als een paal boven water dat Runberg en Miville-Deschènes met het bloed van de Scythen alles uit de kast trekken. Het volgende deel wordt alweer het laatste deel van de reeks, maar dat kun je niet merken aan het bloed van de Scythen. Sterker nog: de zeer goed uitgewerkte plotwendingen doen het lijken alsof de reeks nog maar net gestart is. Hierdoor blijft de strip fris aanvoelen, iets wat lastig kan zijn voor een historische strip. Dat komt mede door het goede schrijfwerk, dat kort en bondig blijft, ondanks de vele verhaallijnen en ontwikkelingen. Dat is een valkuil waar veel scenaristen van historische strips al gauw in driegen te vallen, maar bij deze strip is dat allerminst het geval. Sterker nog: de prachtige tekeningen van Miville-Deschènes vullen het verhaal bijzonder goed aan, waardoor de pagina’s zo efficiënt mogelijk worden gebruikt, zonder dat je gebombardeerd wordt met informatie. De gedetailleerde tekeningen laten goed zien waar Miville-Deschènes toe in staat is: emotie en personages weergeven op een consistente wijze. Vooral het unieke kleurgebruik doet de strip aanvoelen alsof je er bij bent, wat een groot compliment is voor elke tekenaar. Op sommige momenten kan het kleurgebruik van Miville-Deschènes ietwat too much zijn, maar dat vergeet je snel. Het moge duidelijk zijn: Het bloed van de Scythen steekt met kop en schouders boven de vorige delen uit, waardoor ik Miville-Deschènes en Runberg absoluut de tekortkomingen van het vorige album kan en wil vergeven. Dit is een aanrader voor elke strip-fan, of je nou van historische strips houdt of niet.
